Kultura

Post-pank iz Kalgarija

Autor: Filip Vukotić

Viet-Cong

Kao verzija onog drugog, uz sve razlike, kanadski bend Woman (nastao 2007.) i američki Real Estate (nastao 2009.) iskazivali su osećanje nostalgije po koordinatama koje su iscrtane nezavisno jednih od drugih, a opet tim tonom srodnosti koji je prepoznatljiv. Kod prvih on je u maniru The Velvet Underground, dok je kod nostalgičara iz Nju Džersija taj ton preuzet od The Feelies. Ako bi se tražio zajednički činilac svim ovim bendovima u inputu i autputu uticaja, neko središnje mesto, verovatno bi to bio Television. I dok su Real Estate prošle godine objavili svoj treći studijski album pod nazivom Atlas, i za njega kao i za prethodne pokupili odlične kritike, Woman, nakon dva sasvim dobra albuma, prestaju da postoje 2012. godine, pre svega zbog smrti gitariste. Iste godine dva člana Woman-a, basista i pevač Matt Flegel i bubnjar Mike Wallace, osnivaju novi bend pod nazivom Viet Cong.

Iza povoda za ovaj naziv benda ne krije se nikakva velika priča kao što bi moglo da izgleda. Neki širi politički ili ideološki kontekst ne postoji. U vreme kada su već bile zakazane neke svirke bend je bio bez imena i na predlog bubnjara, koji svi prihvataju, Viet Cong postaje neka vrsta trajnog prelaznog rešanja, i to najviše zahvaljujući publici kojoj se upravo to ime dopalo uz samu muziku. Ipak, u vansvesno-simboličkom smislu, ovaj naziv - Viet Cong- bi mogao imati pseudoironičan odnos prema autopoetskom preobražaju koja su dva bivša člana Woman-a doživela u odnosu na svoj prethodni bend. Viet Cong je pogrdni naziv kojim je američka strana ovenčala vijetnamske komunističke snage tokom Vijetnamskog rata..., tako su Matt Flegel i Mike Wallace „stigmatizovali“ svoje novo stvaralaštvo od strane starog. Stigmatizacija nije bila trenutna, već je trajala kroz proces EP-ja, koji trpi borbu ranijih i svežih uticaja, pod nazivom Cassette iz 2014. godine. Kraj tog procesa je ovogodišnje objavljivanje albuma čiji je naziv, u duhu mnogih debi albuma, kao i samo ime benda.

Publike Woman-a i Viet Cong-a se razlikuju. Psihodelični pop zamenjen je post-pank nasleđem – 35 godina nakon smrti Ijana Kertisa i isto toliko godina od prvog albuma Bauhaus-a. Bez znanja da je bend nastao u Kalgariju, reklo bi se da je da je u pitanju američki bend koji je eksplozivnost jednog Fugazi-ja iskoristio kako bi svirao muziku The Sound-a. Osim što u pojedinim segmentima pesama iz studija fali malo više sirovosti koja se može čuti na živim nastupima benda, album je snimljen tako da - ipak - imate osećaj da vam perfektno usviran bend svira u dnevnoj sobi. Na neki način intro-pesma, zbog uvoda na distorziranim bubnjevima, priču započinje Newspaper Spoons, proglas o svakodnevici - Difficult existence under a civilian nation – u kojoj We're bending newspaper spoons. Nakon „isforsiranog“ proglasa, melodija se pročišćuje i ostaje osećaj blagog zamora. Sledi Pointless Experience, u ritmičnom dosluhu sa prethodnom. Zbog stihova We’re desperately debilitated/If we’re lucky we’ll get old and die čini se kao da podižu čašu tonova svom preminulom prijatelju, gitaristi prethodnog benda. Česta je konverzacija između bubnjeva i bas gitare uz promene ili različito naglašavanje teme, a ne jednostavno ponavljanje istog, što je u velikoj meri i način na koji se razvijau pesme tokom celog albuma.

March of Progress započinje istom distorzijom bubnjeva kao početak albuma, s tim što ovoga puta smenjivanje nekoliko tonova na klavijaturi prate tu igru. Lately there’s a wound that needs some healing soon/Before the infection can set in... - svet je okužen. Zaraza „progresa“ destabilizuje  izvornu društvenost. Gitara osvaja melodijom da bi finiširala nečim poput post-pank izvođenja pesme Burn benda Deep Purple– uz stihove We play the life secure with give and take/We build the buildings and they’re built to break/Tell me, tell me, tell it to me, tell it straight:/What is the difference between love and hate? kojima se ne traži već ironijom predočava odgovor da svet u kojem živimo, da princip izvedbe ne pravi takve razlike. Pesma koja nekim svojim segmentima može da zaliči na raniju eru ovog benda je Bunker Buster, ali ti bleskovi su zaista kratki. Ovom pesmom više podsećaju, zapravo, na neke svoje prethodnike iz obnovljene ere post-panka. Continental Shelf svakim svojim delom je punokrvni hit benda i verovatno najpoznatija pesma i koncertni favorit. Uz pamtljiv rif na početku pesme, refren je začinjen istim gitarskim efektom kao i daleko poznatija How Soon Is Now? od The Smiths. Da je Adrian Borland živ i da i dalje stvara muziku, zvuk pesme Silhouettes, šesta na albumu Viet Cong, ni po čemu ne bi odskako od onoga što smo navikli da čujemo od The Sound. Zarazna gitara, odlični i jaki bas i bubanj, i kao najjači adut, uvek niotkuda, klavijatura. Silhouettes je pesma o posledicama igre protiv sistema, o dobrovoljnom „pijanstvu“, želji da se izdigne iznad svega. Album zatvara, simbolično, pesma Death, čije je trajanje preko 11 minuta. Tokom prve trećine pesme, uz minimalna odstupanja, gitara svira svoju temu prepuštajući bubnjevima igru sa ritmom i sopstvenim arsenalom, dok se u narednoj trećini taj odnos menja i bubanj je manje slobodan dok gitara koristi veći zamah. Poslednja trećina je stalna rokada uloga i akcenata, sve se odvija kao da ne može drugačije - We went too far the other way/We’ll never get home.

Sudeći po snimcima sa Youtube-a, Viet Cong poseduju magiju koncertnih izvedbi. Imaju odličan album. Za ljubitelje ovog žanra i ovakvih bendova prava poslastica. Slušati ih uživo u ovom naponu energije bilo bi pravo osveženje.